Εύα Μοδινού

από φασκόμηλο και ανείπωτο
η ευωδιά που σε πλανεύει

κρυφή σοδειά αρμυρίκια
διάφανου ουρανού

στις αμειψισπορές
ψευδαίσθηση απείρου
και γλαυκές ανάσες

κι ό,τι δεν χόρεψες
ό,τι δεν χάϊδεψες
εσύ

που ζύγωνες σκουριές
ευλαβικά
σα νά ήτανε πορφύρα

και απόσωνες τις θύελλες
στα κυπαρίσσια μέσα,
τώρα

κερνάς με μια μακροθυμία
αιφνίδια
και παρελθόν και μέλλον
άσπρο πάτο