Εύα Μοδινού

Στον Βύρωνα Λεοντάρη
και στην Ζέφη Δαράκη

«Έως...Στο έως κι εμείς κρεμάμενοι μόλις αγγίζοντας
τη γη»
Βύρων Λεοντάρης (Έως...)

ΙΙ.

Η μέρα που τελειώνει
ανδραγαθία πούμεινε μισή.

Του πάθους οι προεξοχές
που τρίφτηκαν στο κενό
τ’ όριο της απουσίας...

Αθέατοι κυνηγοί
λαφυραγώγησαν τις ώρες σου∙
δόκανα: επιθυμίες άρριζες.

Μα πάλι ξεδιπλώνει ο χρόνος
φωτοσκιάσεις παρθενικές
στο σώμα της ημέρας
ένα ζεστό κυματιστό αντιφέγγισμα

εκεί που τελειώνει ο δρόμος

με μόχθο μεταφέρεις την αγάπη
σαν τα μικρά τα πλάσματα της γης
στον κάμπο τον απέραντο.

Εκεί που τελειώνει η μέρα
εκεί που τελειώνουν όλα
αρχίζει η αιωνιότητα.